dwa

Włączyłam swój zegarek żeby wiedzieć która godzina.
- 18:43 - powiedział głos w zegarku. - Trzeba zejść na dół. - powiedziałam do siebie. Powoli wstałam i wyszłam z pokoju. Złapałam się barierki żeby nie spaść i krok po kroku schodziłam na dół. W końcu na dole pokierowałam się w lewo - do salonu gdzie pewnie siedział Mike. Lecz niestety przewróciłam się o coś. - Ałć. - wybełkotałam. Wielkie przejście do salonu, a ktoś coś postawił na środku. Wiedzą że ludzie mogą się pozabijać.
- Jezu ! Nic Ci nie jest ? - usłyszałam zakłopotaną babcię.
- Nie, już wstaje. - uśmiechnęłam się, chyba do siebie. Weszłam do salonu - Mike? - powiedziałam tak by mógł mnie usłyszeć. Oczywiście jak tu tu jest.
- Tak ? - złapał mnie za rękę i poprowadził mnie do kanapy na której usiedliśmy. - Kiedy wyjeżdżamy ? - zapytałam go.
- Ja wyjeżdżam do Londynu jutro, ty w trakcie wakacji, pierwszego lipca. - powiedział z zachwytem.
- Uśmiechasz się? - spytałam patrząc na niego, miałam okulary więc nie wiem czy dobrze patrzałam. Ale cień wskazywał mi dobrą osobę.
- Tak - westchnął.
- Czyli że zależy Ci na tej pracy. Powiedz.. Jaka praca? - oparłam się o kanapę, patrząc w przestrzeń.
- Będę jednym z menagerów technicznych.. - zamyślił się - Czy jakoś tak.
- A kogo ? - uśmiechnęłam się.
- One Direction. - złapał mnie za rękę. Ścisnęłam ją. Jejku czy to znaczy że ich poznam i zo... Nie.. Nie zobaczę ich.. Posmutniałam. - Coś się stało? - zapytał mnie.
- Nie, Jean jedzie na studia do Londynu. Więc nie będę sama. Ale najgorsze jest to że ja nigdzie się nie dostałam.
- Chciałaś się zgłosić do X-Factor.. Masz jeszcze takie plany?
- Tak ! Tak ! Właśnie, pójdę trzeciego lipca na casting w Londynie. -  uśmiechnęłam się. - Idę do pokoju. Dobranoc.
             Była już długa przerwa, chodziłam korytarzem w ta i we wte. Razem z laską chciałam dojść do szafki, lecz ktoś zastawił mi drogę.
- O, kogo my tu mamy ślepą .. - zadrwiła .. Prawdopodobnie Ashley.
- Czego chcesz ? - powiedziałam, ale w oczach miałam łzy. Jestem ślepa, ale taki los..
- Słyszałam że wybierasz się do Londynu i twój brat.. - tak nawijała coś, ale wiedziałam że chodzi jej tylko o mojego brata.
- Przepuść mnie. - próbowałam ją jakoś ominąć, ale ona zwaliła moje książki i laskę.
- Tak, ty na pewno udajesz że jesteś niewidoma !  - zadrwiła i rzuciła na ziemię moje okulary. W tym momencie się rozkleiłam.
- Co się tutaj dzieje ? Hayley czy ona Ci dokucza? - podszedł jakiś nauczyciel.
- Nie, ja się z nią tylko przyjaźnię. Ślepi są niezdarami i tyle.. - odpowiedziała Ashley i poszła przed siebie uderzając mnie barkiem w bark.
- Hayley. - nauczyciel złapał mnie za ramie. - Będzie dobrze, nie daj sobą tak pomiatać. - po tym poszedł.
Kucnęłam i zaczęłam zbierać książki.
- Ona znowu to zrobiła? - usłyszałam głos Blair. - Pomogę Ci.
- No nie mówcie.. - usłyszałam Margę i Jean równocześnie.
- Tak, ta wredna suka znowu się mnie uczepiła. - przetarłam łzy i oparłam się o szafkę. - Mam dość. - zakryłam twarz rękoma i zaczęłam płakać.
- Przestań ! To nie jest warte łez ! - złapała mnie za ramię Margaret i mnie przytuliła.
- Ale to boli, dużo razy już mnie upokorzono w taki sposób.. I inny. Ale jeszcze się nie przyzwyczaiłam. - otarłam łzy i wstałam.
- Dasz sobie z tym radę.. W końcu się przeprowadzasz do Londynu. - prawdopodobnie Jean się uśmiechnęła.
- Co ? - powiedziały równocześnie Blair i Marga. Blair oddała mi książki, po czym je włożyłam do torby. Okulary się na szczęście nie stłukły, założyłam je i wzięłam laskę.
- Porozmawiamy o tym później? - powiedziałam. - O szesnastej na sali artystycznej. - uśmiechnęłam się i poszłam przed siebie na lekcje.
                  Dziesięć minut przed szesnastą.. Siedziałam na wielkiej sali, czy jak to tam nazwać. No ze sceną. Nom więc siedziałam i myślałam jaką piosenkę zaśpiewać. Wysłuchiwałam swoją playlistę ( telefon podłączony do DVD ) i szukałam czegoś odpowiedniego. Leciało akurat " Fix A Heart ". Wczułam się, zamknęłam oczy i..
- Pasuje do Ciebie ta piosenka. - usłyszałam Margę.
- Tak, powinnaś ją zaśpiewać w X-Factor. - dodała Jean.
- Posłuchaj te trzy boginie, one mają racje. - uśmiechnęłam się gdy to usłyszałam. Czyli Blair.
- Macie rację. Ale Demi jest w jury, jeszcze pomyśli że się do niej przymilam.. - skrzywiłam się.
- Dobra porozmawiajmy o wyjeździe. - usiadły koło mnie dziewczyny. Tak stwierdzam.
- Mike dostał pracę w Londynie, lepiej zarabia i chyba dużo bo ma być menagerem technicznym One Direction, no i ta..
- Co ? One Direction ? - Margaret zaczęła piszczeć i usłyszałam jakieś dudnienia.
- To Blair i Marga skaczą z podniety - szepnęła Jean.
- Hahah. No dobra. I tak zarobi szybciej na moją operację, może szybciej będę widzieć i jeszcze uda mi się coś osiągnąć w życiu. - uśmiechnęłam się na samą końcówkę.
Dziewczyny to zrozumiały i pomogły mi w próbie. Posiedziałyśmy tak do dwudziestej, śmiejąc się i gadając.
- Wiesz co? Też pójdę do X-Factor. - przytuliła mnie Blair - Ja zaśpiewam Superhero, tą co napisała Marga. - pewnie się  uśmiechnęła bo mówiła z wielkim podekscytowaniem.
W domu byłam o godzinie 21, dziewczyny mnie odprowadziły i pożegnały się z Mike'iem który miał już wyjeżdżać. Ja zrobiłam to samo, a potem się umyłam i poszłam spać.

Za każdym razem jak pisze rozdział na tego bloga, boję się że się pomylę i zrobię czegoś opis.
Dziękuje za te miłe słowa w poprzednim rozdziale, naprawdę łzy w oczach miałam.
Mam nadzieję że szybko uzbieram tutaj 8 komentarzy, a może i więcej.
Nie obiecuję że szybko pojawi się tutaj rozdział


czytasz - komentujesz